Czuję że żyję

Jak pokonać korki ... nieco bardziej konwencjonalnie niż w tym wpisie . Mieszkam w Warszawie, konkretnie we wsi Warszawa (czyli na Zadupiu). Konsekwencją dla mnie jest fakt, że w korkach (mamy rok 2017) - głównie dojeżdżając z mojego Zadupia do pracy - spędzam ok. 13 godzin miesięcznie. Wg raportu Deloitte i Targeo w 2015 roku w Stolicy spędzaliśmy w korku średnio 8 godzin i 12 minut miesięcznie, i bynajmniej nie był to rekord. Ku mojemu zaskoczeniu gorzej było we Wrocławiu (prawie 9 godzin) i Krakowie (8,5 godziny).  Nie wiem, jak mają się te dane do roku 2017 - w każdym mieście, a na pewno w Warszawie, przeprowadzono sporo inwestycji. Moja trasa w dużej mierze została udrożniona, niestety na koniec ląduję na Mordorze, a tam po prostu nigdy nie będzie dobrze i ten końcowy odcinek grzebie wszelkie nadzieje.  Dopóki do pracy dojeżdżałam autem, z zazdrością, ale i trochę ze strachem, patrzyłam na mijające mnie jednoślady. Kiedy pożegnałam się z autem , zaczęłam patrzeć z...

W jednym z poprzednich wpisów podzieliłam się moimi alternatywnymi sposobami na poruszanie się po mieście. Z racji wrodzonego temperamentu i konieczności wytupywania nadmiaru energii - przy jednoczesnym totalnym niedoborze czasu - od lat wykorzystuję dojazdy do pracy na aktywność fizyczną. Nie żebym chciała wszystkich namawiać. Ale że mieszkam na Zadupiu, czyli na tzw. "suburbiach" Stolicy (bo "przedmieścia" to zbyt trywialne słowo), to albo to połączę jedno z drugim albo o aktywności mogę zapomnieć. Zmiany to powiew świeżości Żeby się nikt nie poczuł jak ostatni leń i kanapowiec wyjaśniam, że ta moja aktywność nie jest ani codzienna, ani tym bardziej nie jest szarżą na Matkę Naturę. A konkretnie: nie mam zwyczaju jazdy na rolkach/hulajce/rowerze w ulewę i pod wiatr albo w gradzie czy innym tornadzie. W sytuacjach niekomfortowych lokuję moje cztery litery w zaciszu autka, z kawusią pod ręką i ulubioną muzyczną rąbanką walącą z głośnika.  Pewne okolicznoś...

1. Bardzo ładnie: 3= Przeczytałam te moje wypociny po pół roku (prawie) i muszę powiedzieć, że zgrabnie napisane. Bezproduktywnie, ale zgrabnie. No bo kto - żesz w mordę! - planuje z góry cały tydzień, do diaska?! Może jakieś wybitne jednostki, może epizodycznie te prawie wybitne. A tu zwykła JA jestem, z moim zmęczeniem, brakiem czasu, bujaniem w chmurach albo lenistwem. Z różnymi ALE. Czego bym nie robiła, wychodzi z tego - z przeproszeniem – KUPA GIGANT. Trzeba to jasno powiedzieć i koniec, mimo, że tak niemodnie.   Czasami czuję się jak ten żuczek gnojaczek toczący z mozołem kulę g… pod górę; kula trzy razy większa ode mnie, a ja co chwilę potykam się i upadam i zgadnijcie, co mi wtedy ląduje na głowie i na pysku… Naprawdę próbowałam planować, jak Babcię kocham! Ale to mnie wykańcza, ja tak nie umiem! Już samo słowo zaczęło na mnie działać jak płachta na byka. Mogę sobie planować, kolorowymi kredkami popodkreślać, cuda, wianki, wodotryski poinstalować, a na koniec i t...

O tym, jak planować, jest w internetach ogrom artykułów – wiele z nich naprawdę świetnych. Polecam blog Michała Szafrańskiego www.jakoszczedzacpieniadze.pl , na którym 29 grudnia 2016 pojawił się podcast nr 90 nt. planowania. Michał jest praktykiem przez duże ‘P’ i nie tylko dużo szkolił się w tym temacie, ale – jako praktyk – udoskonalił te procesy w toku swoich doświadczeń. Postanowiłam spróbować tego, co wydaje się działać dla innych. Zanim jednak podjęłam się tego wyzwania, rozliczyłam się z szeregu trapiących mnie wątpliwości, którymi dzielę się poniżej. 1. I tak nie dam rady, nigdy dotąd mi się to nie udało. Otóż PRAWDA i NIEPRAWDA zarazem. Prawda – ponieważ kilkakrotnie podejmowałam się tzw. postanowień noworocznych, które odchodziły w niepamięć już następnego dnia, bo wygrywało z nimi codzienne, zabiegane życie. Nieprawda – bo nigdy nie podeszłam do tego metodycznie, tj. nie zastanowiłam się uczciwie nad celem, do jakiego mają mnie te postanowienia doprowadz...